درمان سندرم تونل کارپال

درمان سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال (CTS) یک بیماری شایع پزشکی است که دست و مچ دست را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث درد، گزگز و بی حسی می شود. زمانی اتفاق می افتد که عصب میانی که از ساعد به سمت دست می گذرد و از طریق یک گذرگاه باریک به نام تونل کارپال می گذرد، تحت فشار قرار می گیرد یا تحت فشار قرار می گیرد.

سندرم تونل کارپال وضعیتی است که با فشرده شدن عصب مدیان در مچ دست مشخص می شود. تونل کارپال گذرگاه باریکی است که توسط استخوان های کارپ و رباط عرضی کارپال تشکیل شده است. وقتی بافت‌ های اطراف تاندون‌ های فلکسور مچ دست ملتهب یا متورم می‌شوند، می‌تواند منجر به فشار بر عصب میانی شود.

درمان سندرم تونل کارپال با فیزیوتراپی یکی از روشهای موثری است که در کلینیک فیزیوتراپی سلامت در شرق تهران ارائه می شود.

علائم و نشانه های سندرم تونل کارپال

علائم سندرم تونل کارپال اغلب به تدریج ایجاد می شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد مداوم دست و مچ دست
• بی حسی یا گزگز در انگشتان شست، اشاره، وسط و انگشت حلقه
• ضعف در دست که منجر به مشکل در گرفتن اشیا می شود
• احساس شوک الکتریکی در انگشتان دست
• علائمی که در شب یا بعد از حرکات مکرر دست بدتر می شوند

عوامل متعددی در ایجاد سندرم تونل کارپال نقش دارند:

حرکات تکراری دست
حرکات مکرر و مکرر دست، مانند تایپ کردن، کار در خط مونتاژ، یا استفاده از ابزارهای ارتعاشی، می‌تواند به مچ دست فشار وارد کند و به CTS کمک کند.

موقعیت مچ دست
حفظ وضعیت نامناسب یا خمیده مچ دست برای مدت طولانی می تواند عصب مدیان را تحت فشار قرار دهد و خطر CTS را افزایش دهد.

شرایط پزشکی
برخی از شرایط پزشکی مانند آرتریت روماتوئید، دیابت و اختلالات تیروئید می توانند حساسیت به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند.

بارداری
تغییرات هورمونی و احتباس مایعات در دوران بارداری می تواند منجر به تورم شود که به طور بالقوه باعث ایجاد CTS در برخی از زنان می شود.

شناسایی عوامل خطر

عوامل متعددی ممکن است احتمال ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند:

شغل و محیط کار
افرادی که در مشاغلی که شامل حرکات مکرر دست و فعالیت های اجباری مچ دست هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به CTS هستند. به عنوان مثال می توان به کارگران خط مونتاژ، متخصصان ورود اطلاعات و نوازندگان اشاره کرد.

جنسیت
CTS در زنان شایع تر از مردان است، احتمالاً به دلیل تفاوت در آناتومی مچ دست و عوامل هورمونی.

سن
خطر سندرم تونل کارپال با افزایش سن افزایش می یابد و افراد بالای ۵۰ سال بیشتر مستعد ابتلا هستند.

شرایط بهداشتی موجود
برخی از شرایط سلامتی مانند چاقی و دیابت می توانند در ایجاد CTS نقش داشته باشند.

تشخیص سندرم تونل کارپال چگونه است؟

یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند CTS را از طریق روش های مختلف تشخیص دهد، از جمله:

معاینه ی جسمی
پزشک ممکن است دست، مچ و بازوی بیمار را از نظر ضعف، حساسیت و تورم ارزیابی کند و آزمایشات خاصی را برای بررسی CTS انجام دهد.

مطالعات هدایت عصبی (NCS)
NCS سرعت تکانه های الکتریکی از طریق اعصاب را اندازه گیری می کند و می تواند به تایید وجود فشرده سازی عصب میانی کمک کند.

الکترومیوگرافی (EMG)
EMG فعالیت الکتریکی عضلات را اندازه گیری می کند و می تواند تعیین کند که آیا به عصب مدیان آسیب وارد شده است یا خیر.

تصویربرداری اولتراسوند
سونوگرافی ممکن است برای تجسم عصب مدیان و ساختارهای اطراف در مچ دست استفاده شود.

درمان سندرم تونل کارپال

در مراحل اولیه CTS، رویکردهای غیر جراحی اغلب توصیه می شود:

استراحت و بی حرکتی
استراحت کافی به دست و مچ دست آسیب دیده می تواند به کاهش التهاب و کاهش علائم کمک کند.

آتل مچ دست
استفاده از آتل مچ دست در شب می تواند مچ دست را در وضعیت خنثی نگه دارد و فشار روی عصب مدیان را کاهش دهد.

داروها
مسکن‌های بدون نسخه و داروهای ضدالتهاب ممکن است باعث تسکین موقتی درد شوند.

فیزیوتراپی
فیزیوتراپی موثرترین روش غیرجراحی در درمان سندرم تونل کارپال است . تمرینات فیزیوتراپی می تواند قدرت و انعطاف پذیری مچ دست را بهبود بخشد و علائم CTS را کاهش دهد. متخصصان ما در مرکز فیزیوتراپی سلامت شرق در نارمک تهران خدمات تخصصی فیزیوتراپی دست و مچ دست را ارائه می دهند.

جراحی
در صورتی که روشهای ذکر شده در بالا نتوانند به تسکین علائم سندرم تونل کارپال کمکی بکنند جراحی به عنوان آخرین گزینه درمانی ارائه می شود.